Nico

19 jr, Vecht al jaren tegen haar anorexia

Dec ’20 “Toen ik op mijn 16e voor het eerst werd opgenomen in de kliniek en ik zag daar de andere meiden kon ik alleen maar denken: zo wil ik niet worden.

Twee maanden geleden, nadat ik anderhalve week niet kon eten, zakte mijn hartslag zo ernstig dat de dokter aangaf dat ik nog enkele uren te leven had. Ik heb mijn vrienden gebeld om afscheid te nemen. Maar ik heb gekozen om te leven en heb de zak met sondevoeding in één keer opgedronken om dat de slang niet door mijn keel paste… het vieste dat ik ooit geproefd heb.

Vaak ben ik eind van de dag heel moe, dan ben ik over mn grenzen gegaan. Toch ga ik de avond door, heb veel in te halen, althans zo voelt het. Fysiek is het nog een grote ramp maar zo goed als het nu in mn koppie gaat heb ik nog nooit in mn leven gehad, geluks momentjes nemen plaats in, er komen kleine sterretjes aan de hemel zeg ik wel eens. Ik heb mn rolstoel weg gedaan en ben begonnen aan het engste ooit: leven en zelf doen. Vallen en opstaan. Het moeilijkste maar mooiste wat er is! Met kerst had ik m’n laatste paniek aanval, die was zo heftig dat ik epileptische trekjes kreeg. Gelukkig heb ik ze sinds kerst niet meer gehad. Altijd blijf ik bang om er voller dan normaal uit te zien, wetende dat ik dat niet ben. Voor het eerst in 19 jaar durf ik van mijn lichaam te houden, te zien wat mooi is in plaats van lelijk, om te zien wat het kan, wat het mij geeft, om te zien dat ik mooi ben zoals ik ben. Dik, dun, vol, slank, mager, wat maakt t uit? Wat de een van mijn lichaam vind, daar kan de ander weer anders over denken. Maar volgens mij is het belangrijkste dat ik van mijn lichaam en mijzelf hou. Het is enkel een buitenkant, van binnen is er iets wat misschien wel nog mooier is.

Toen Colette mij online benaderde voor een shoot stond ik net in de Coop te stressen omdat ik voor t eerst in 5 jaar een pizza Hawaï ging eten. Het eerste wat ik dacht was: “ben ik wel dun genoeg? Zie je dat ik ziek ben?”, ik liet die pizza bijna voor wat t was.

 

Als Colette mij nu had benaderd had ik er anders over gedacht, ik ben nu zelfverzekerd en weet wat mijn eigen normen en waarden zijn.
Van een altijd onzeker en (achteraf gezien) ongelukkig meisje ben ik voor t eerst in heel m’n leven trots op wie ik ben, van binnen en buiten, ik ben gelukkiger dan ooit en vooral heel trots op wat ik bereik. Ik zou nu zelfs wel wat modellen werk willen doen!
Ik weet echt niet meer hoeveel ik weeg, ik ben m’n weegschaal zelfs kwijt. Ik eet 12 boterhammen met roomboter en hagelslag per dag, naast alle snacks, bakken volle yoghurt met cruesli, etc. Ik eet zelfs elke dag friet en hou ontzettend veel van m’n lichaam.
Ik heb geen restricties meer en heb geleerd dat ik m’n eigen beste vriend moet zijn. Door m’n lichaam te geven wat t vraagt en te accepteren dat t mega veel is heb ik nu een mooie relatie met m’n lichaam en met eten, t meest lastige om te doen maar wel t mooiste wat er is.”
 
 
 

  “Ik ben bij een gezin ingetrokken op de boot waar ik al 4 jaar werk, ik woon hier nu bijna 5 maanden en ben onwijs dankbaar en gelukkig. Ik leer hier alles wat je op een opleiding zou leren, ik ben dus praktisch gezien aan t studeren en werken tegelijkertijd. Als je mij een half jaar geleden had verteld dat ik van anorexia hersteld zou zijn, had ik je nooit durven geloven.”