Nico

Nico, 19jr, vecht al jaren tegen haar anorexia.

“Dec ’20 “Toen ik op mijn 16e voor het eerst werd opgenomen in de kliniek en ik zag daar de andere meiden kon ik alleen maar denken: zo wil ik niet worden.”

“Twee maanden geleden, nadat ik anderhalve week niet kon eten, zakte mijn hartslag zo ernstig dat de dokter aangaf dat ik nog enkele uren te leven had. Ik heb mijn vrienden gebeld om afscheid te nemen. Maar ik heb gekozen om te leven en heb de zak met sondevoeding in één keer opgedronken om dat de slang niet door mijn keel paste… het vieste dat ik ooit geproefd heb.”

” Met kerst had ik m’n laatste paniek aanval, die was zo heftig dat ik epileptische trekjes kreeg. Gelukkig heb ik ze sinds kerst niet meer gehad. Altijd blijf ik bang om er voller dan normaal uit te zien, wetende dat ik dat niet ben. Voor het eerst in 19 jaar durf ik van mijn lichaam te houden, te zien wat mooi is in plaats van lelijk, om te zien wat het kan, wat het mij geeft, om te zien dat ik mooi ben zoals ik ben. Dik, dun, vol, slank, mager, wat maakt t uit? Wat de een van mijn lichaam vind, daar kan de ander weer anders over denken. Maar volgens mij is het belangrijkste dat ik van mijn lichaam en mijzelf hou. Het is enkel een buitenkant, van binnen is er iets wat misschien wel nog mooier is.”

“Vaak ben ik eind van de dag heel moe, dan ben ik over mn grenzen gegaan. Toch ga ik de avond door, heb veel in te halen, althans zo voelt het. Fysiek is het nog een grote ramp maar zo goed als het nu in mn koppie gaat heb ik nog nooit in mn leven gehad, geluks momentjes nemen plaats in, er komen kleine sterretjes aan de hemel zeg ik wel eens. Ik heb mn rolstoel weg gedaan en ben begonnen aan het engste ooit: leven en zelf doen. Vallen en opstaan. Het moeilijkste maar mooiste wat er is!”

• “Toen Colette mij online benaderde voor een shoot stond ik net in de Coop te stressen omdat ik voor t eerst in 5 jaar een pizza Hawaï ging eten. Het eerste wat ik dacht was: “ben ik wel dun genoeg? Zie je dat ik ziek ben?”, ik liet die pizza bijna voor wat t was.

   

  Als Colette mij nu had benaderd had ik er anders over gedacht, ik ben nu zelfverzekerd en weet wat mijn eigen normen en waarden zijn.

  Van een altijd onzeker en (achteraf gezien) ongelukkig meisje ben ik voor t eerst in heel m’n leven trots op wie ik ben, van binnen en buiten, ik ben gelukkiger dan ooit en vooral heel trots op wat ik bereik. Ik zou nu zelfs wel wat modellen werk willen doen!

  Ik weet echt niet meer hoeveel ik weeg, ik ben m’n weegschaal zelfs kwijt. Ik eet 12 boterhammen met roomboter en hagelslag per dag, naast alle snacks, bakken volle yoghurt met cruesli, etc. Ik eet zelfs elke dag friet en hou ontzettend veel van m’n lichaam.

  Ik heb geen restricties meer en heb geleerd dat ik m’n eigen beste vriend moet zijn. Door m’n lichaam te geven wat t vraagt en te accepteren dat t mega veel is heb ik nu een mooie relatie met m’n lichaam en met eten, t meest lastige om te doen maar wel t mooiste wat er is.”

   

   

   

“Precies een jaar geleden ging ik met ontslag uit het ziekenhuis. Eigenlijk was dat niet de bedoeling, ik was te ziek voor het ziekenhuis waar ik was opgenomen en moest naar een ander ziekenhuis waar ze meer kennis zouden hebben van anorexia. Mn ouders besloten mij mee naar huis te nemen, tegen alles in. Nu een jaar later woon ik in Antwerpen, ik kan doen en laten wat ik wil, heb ik oprecht lol met vrienden en begin ik gelukkig te worden door dingen te verwerken.

In het ziekenhuis waren er 3 dingen waarvoor ik wilde herstellen:

1. Om kinderen te kunnen krijgen

2. Om anderen te helpen

3. En om mijn eigen horeca zaakje te starten.

Als ik daar nu aan terug denk zijn dat nog steeds mijn doelen en ben ik er ook druk mee bezig, behalve die kinderwens, die stel ik nog even uit

Ik ben nog herstellende, ik ben nu in een soort tussen fase van ziek en hersteld. Ik moet me vast houden aan dat het beter is zonder anorexia omdat terug gaan soms een makkelijkere oplossing lijkt. Maar ik doe het niet want mijn dromen wil ik werkelijkheid maken zonder die k*t ziekte.

Ik vertel vaak niet meer dat ik anorexia heb gehad want ik ben gewoon Nico en dat is iets van mij, ik wil gewoon gezien worden als een normaal persoon en t voelt kei goed!

Ik praat d’r wel over als mensen er naar vragen, ik wil namelijk andere helpen. Zo help ik ook twee personen met anorexia.

Toen ik een jaar gelden met ontslag ging walgde ik van mijn lichaam, dacht dat ik dat wel zou oplossen door niet te eten. Een jaar later is t het zelfde, op een ding na, door wel te eten krijg je zo veel meer terug! En door dat terug te hebben komt de liefde voor mijn lichaam stukje bij beetje. Anorexia gaat niet over eten of gewicht, maar een gezond gewicht breng veel meer geluk. Ik heb goeie en slechte dagen maar t mooiste van alles is dat ik nu oprecht gelukkig begin te worden, kan dansen en sjansen met mijn vrienden op feestjes zonder onzeker te zijn, betere relaties heb met de mensen om mij heen en mijn onderliggende zooitje een keer op orde krijg. Ik ben d’r nog niet maar de finish is in zicht “